Kung idedescribe ko sya, sya'y isang babaeng adventurous na gustong sumubok ng maraming bagay. Pero flawed ang character nyang yun dahil hindi sya well equipped nung nasa height sya ng adventures nya. Naging mom sya at the early age. Much worst, nakasal sya amidst being undecided and confused. She told me these stories na talaga namang umantig sa puso ko. Especially nang malaman ko how her husband cheated on her na eventually nagpabago sa perception nya sa pakikipagrelasyon. I tried to read her like a book and I found out how cautious she became on having another relationships. We've had couple few dates, time together and shared lots of things and I felt how she tries to manage not to commit the same mistake again...with me. Everyday, wala akong pinagkaabalahan kundi hangaan at i-appreciate sya sa pagiging open minded at pagiging positibo nya sa mga bagay bagay. Shes a happy person despite the horror na pinagdaanan nya sa buhay. We were not that old that time, In fact I was really young (in experience) to comprehend such case. Pero the more I become curious sa set up namin na yun, mas lalo akong na-fall sa kanya.
Aware ako kung gaano nya gustong i-please ang mga bagay bagay na involve samin at kung gaano nya gustong i-satisfy ang wants and needs naming dalawa. Sa madaling salita, she was in charge on almost everything. Then my first mistake just took place. Na-carried away ako sa awesomeness nya, hindi ko namalayan na halos sya na pala nag-eeffort sa maraming bagay between us. Eventually, nagsimula na kong ma-intimidate sa kanya kase andami nyang nagagawa. Yun pala, kaya marami syang nagagawa dahil pinili kong i-entertain na lang ang sarili kong panuorin sya. And instead na gawin ko yung part ko para maging fair sa kanya, naging busy ako sa pag-iisip kung paano ko sya mas lalong malalamangan at magagamit for my own good. Naging sobrang selfish ako. That time, shes already hooked up to me and I tried to hook her up even more until she finally choked up. Then one day, nakaramdam sya ng pagod at tuluyang bumitaw saken. Nung araw din na yun, natuklasan ko sa sarili ko kung gaano ako ka-immature para hayaang mangyari ang bagay na yun sa kabila ng katotohanan na ang babaing ito ay gusto lang naman maging masaya sa piling ko.
Sinubukan kong i-justify ang mga naging actions ko by blaming her on not giving me specifics kung bakit nya ginagawa saken ang mga bagay na ginagawa lamang ng isang "girlfriend" sa isang boyfriend kahit hindi kami...officially. Hindi sya sumagot. Tumingin ako sa mga mata nya. At nakita ko dun yung pangungusap na parang nagtatanong na "nalimutan mo na ba kung sino talaga ako?". Sa isip ko, napamura ako at narealize kung gaano ako nakalimot at kung gaano ko iwinala yung respeto sa kanya na sya lamang bagay na kelangang kelangan nya. Oo, hindi sya nagpromise at hindi sya nagbigay ng assurance saken na sya namang hinihingi ko. Pero para bang naghahanap sya ng sagot sa tanong na, "kelangan pa bang manggaling sa bibig ko ang mga salita kung sinasabi na yun ng mga actions ko?". Sobrang naging makitid ang utak at nabulag ako ng mga insecurities ko na dahilan para hindi ko mabasa ang mga mensahe na gusto nyang iparating through her actions. The way she takes care about me, the way she make me feel important, di ko yun napansin. At maniwala ka saken o hindi, nagtiwala sya saken na nasa sapat na gulang na ko para maintindihan sya, ang buong pagkatao nya kaya pinili nyang basahin ko sya "in between the lines" at nabigo sya...I failed to decrypt her.
Simula nung pinili naming wag nang magkaroon ng komunikasyon at all, it took me years bago maintindihan ang nangyari samin. Honestly, meron pa rin akong hindi naiintindihan pero palagay ko, nakuha ko na yung pinaka dahilan kung bakit kami sumapit sa ganun at nabanggit ko na kung ano yung mga yun. Yes, its not totally me na dapat i-blame pero sasabihin ko sayo ang totoo...hindi ko pala talaga sya gustong mawala saken. Na dapat pala, gumawa ako ng paraan para mapabalik sya saken. Na dapat pala, ipinakita ko sa kanya kung gaano ako kainteresado na magbago habang nandyan sya sa tabi ko at umaalalay. Dapat pala, ipinakita ko sa kanya kung gaano ako ka-imperfect at hindi ko kelangang maging perfect pero willing akong maging tama kasama sya. Pero dahil sa lintik na pride na yan, hindi ko yun ginawa. Hanggang sa huling sandali, hindi ko sya pinakinggan. Nagmalaki ako, nagmayabang ako na kaya kong ipagpatuloy ang buhay na wala sya. Kaya ko naman o mas tama sigurong sabihin na "kinaya ko naman". Pero alam mo yung pakiramdam na kulang?
Lahat ng paraan ginawa ko. Nakipagrelasyon ako sa iba. That time, ni-lock ko kaagad ang relasyon namin at ginawang official. Mali. Sobrang mali. Kung may idea ka kung paano ma-trap sa isang relasyon na hindi mo mahal ang partner mo, magegets mo ko. For almost 2 years na naging pagsasama namin ng bagong babaeng inakala kong papatay sa kalungkutan ko, wala yung ibang dinala kundi mas malaking problema. Naniniwala na ko sa true love. Nag-eexist talaga yun. Marami lang talagang amateur na katulad ko na hindi kayang i-separate ang pag-eeksperimento sa pagiging kuntento.
For almost 3 years, hindi ko na mabilang ang mga moments na nagtangka akong i-approach ang babaing totoong minahal ko. Pero dahil sa pilosopiya kong hindi ko na ma-trace kung saan ko nakuha, nakuntento na ko sa lihim na pag-iyak tuwing namimiss ko sya...literal na iyak. Ni isang araw, hindi sya nawala sa isip ko sa loob ng halos 1,095 na araw na nakakalipas. Nung una, naiintindihan ko pa kase officemates kami at natural na makita ko sya everyday. Pero ngayon, kalahating taon na kong wala sa dating work ko at sya pa rin ang naaalala ko. There was a time na pinilit ko syang iwasang tingnan and I was drunk that time. For some reason, I cried so hard. Isa sa mga pinakamatindi at pinakamahabang iyak na naexperience ko sa buhay ko. You know why? Coz usually, pag nakainom ako, buong lakas loob kong sinasabi sa kanya how much I love her, how happy I am na nakilala at nakasama ko sya. Pero nung time na yun, gusto ko syang iwasan. Sa kagustuhan kong ipakita sa kanya na hindi ako loser, mas pinili kong hindi sya pansinin kesa mag-hi, hello man lang. At ako rin ang nagsuffer dahil sa pagpipigil na yun, nagbreakdown ako.
I miss her so much. But shes already taken. Move on? Believe me, I've been trying to do that for years now and I've actually took all the ways possible. Cut the communication, get rid of all the things na magreremind saken and I think I've already read a lot and studied a lot about moving on and yet...eto ako...still unmoved. Nakakatawa nga kase nakakapagpayo ako and in fact nakatulong ako sa gustong mag-move on without them knowing na hindi ko yun naapply sa sarili ko ni minsan. Im still hopeful though, malay ko ba kung 10 years in the making ang pagmove on na to bago tuluyang makumpleto? Ang mahalaga I'm taking time. Yun naman yung essence ng pag-move on di ba?
For her, I wish her all the best. If we ever meet again, hindi ko na sya iiwasan. I'm a grown up now like the guy she suppose to be needed back then. But now the guy that she probably dont need anymore. I've stopped searching for another "her" coz its worthless, its waste of time. Theres only one of her kind in this world and I'm glad na minsan, naging parte sya ng buhay ko.
