Warning to Myself

 10 months na nang sinimulan ko ang alcohol free journey ko at masasabi kong tagumpay ako kahit di ko pa nakukumpleto ang 12 months. Sa ngayon ay parang polishing na lang ng mga magagandang habit na naestablish ko ang ginagawa ko kase di pa rin ako nagpapaka kumpyansa na hindi ako magrerelapse. Unless masolidify ko ang methods ko kung panu ko namaintain ang alcohol free lifestyle, dun ko lang masasabi na kaya ko nang maging alcohol-free sa mga natitira pang taon ng buhay ko.

May concern lang ako na dati ko pang narerealize pero lately ko lang talagang pinagbuhusan ng pansin. Yun ay ang maging complacent o pagiging sobrang kumportable. Maganda ang pasok saken ng taon financially speaking pero katumbas nito ay ang temptation na naman na magpaeasy-easy. Inagapan ko na ang pag-warning sa sarili ko na kapag sumablay ako ng sunod sunod, magiging weak na naman ako at baka maging asshole na naman ako at tuluyang bumalik sa dating gawi.

I have symptoms na naman ng addictive personality ko at ang narcissistic tendency ko ay unti-unti na namang sumisimple sa mga simpleng interaction ko sa ibang tao. Sa addictive personality ko, may mga unconscious behavior na naman ako na lumalabas tuwing nasstress ako ng husto tulad ng desire ko na kumonek sa taong kinaadikan ko, my ex. Kung nakafollow ka sa previous entries ko, nabanggit ko dun how I managed to not even send a tiny hint to her that I'm thinking of her sa mga times na nadadaan sya sa isipan ko. Dahil just because I can, doesn't mean I should. Aside from the fact na wala akong business sa kanya, hindi rin wasto na kapag stressed ako e iche-chase ko yung relief through her (na sobrang nakasanayan ko nung kami pa). Ang golden rule ko sa recovery ay do not rely on anyone but yourself kahit gaano katempting to get a relief sa taong nagbigay sayo ng sobrang comfort dati. Kung hindi kayo in good terms, let go and go on with your life. Period.

With my good shape, good results from working out na no doubt e makikita na sa pisikal kong anyo, I'm starting to look down on people at unt-unti na naman akong nagiging entitled dahil may naachieve na naman ako. Minumura ko sarili ko minsan dahil nangako ako na hindi na ko magiging narcissist pero pag nalingat lang ako o saglit na nakalimot, nakakapanlait agad ako, nakakapagmataas agad ako. I know na minsan e mga biruan lang with my colleagues pero kelangan kong i-work out ang pagiging sensitive. May kanya kanya tayong buhay.

Ang naisip kong susi para solusyonan ang mga nabanggit kong problema ay ang "wag pakakampante" na attitude. I know na broad sya at parang dark kung papakinggan pero ang gusto ko lang sabihin e wag ugaliing maging kumportable kase ang pagiging kumportable ang dahilan kung bakit nagpe-fail ang mga katulad kong nagrerecover pa din. Kaya ilan sa mga strict activities ko everyday to win each day ay ang mga sumusunod:

1. Tumatakbo ako ng alas singko ng umaga - Dati pa ako tumatakbo ng regular pero walang eksaktong schedule. Pero ngayon, tuwing alas singko, hindi na ako pumapalya. Ito ay para makondisyon ko kagad ang katawan ko sa mga shit na maeexperience ko sa maghapon. Sa pagtakbo sa umaga, kahit gaano ka-inconvenient, nararamdaman ko yung disiplina na lalong lumalakas sa sistema ko. Gusto ko tong habit na to kase bago pa lang pumutok ang araw, yung energy ko sobrang taas na.

2. Receptive sa mga hamon sa trabaho - Di na ko pala-complain o kung anupamang kahambugan sa trabaho lalo na pag nahihirapan at puro excuse. Walang madaling trabaho! Kumilos ka at gawin mo nang naaayon sa role mo. Tanggapin mo ang new assignments at wag puro reklamo. Walang growth kung walang challenge. 

3. Afternoon workout - Binubuhos ko lahat ng stress ko sa workout kesa mag stress eating at humilata. Oo nakakapagod physically magbuhat at mag-grind sa gym sa oras na dapat nagpapahinga ka na kase tapos na trabaho mo. Pero itong gym ang pinaka number 1 na source ng discomfort na pinaka epektib. Kahit nakapag-cardio na ko sa umaga, itutuloy ko pa rin ang pag weights kase pag natengga ako sa bahay o kung saanpaman na kumportable at nagpapasarap, kung anu-anong kabaluktutan na naman ang pumapasok sa isip ko.

3. Mindfulness pagkatapos ng nakakapagod na araw - Kinukumusta ko sarili ko bago ako matulog at nirerate ko kung gaano ako naging kasuccesful sa kada araw. Small wins pero counted. Then wala nang kung anu-anong kabulastugan, pagkatapos ng pagmumuni-muni, pahinga na.

Target ko tong gawing consistent. So far isang buwan ko pa lang syang strictly nagagawa at walang palya (I'm so proud btw). Pero going sa 12th month ng pagiging alcohol-free ko, kasama kong ise-celebrate ang tagumpay ko sa paglaban sa pagiging average. Average na grabe magconsume ng comfort, tamang scroll sa socmed at kung anu-ano pang kwentong katamaran at procrastination. Well hindi ako average! Palagi kong iche-chase ang discomfort kase proven na effective yan para magkaroon ng growth. Kung hindi ko niyakap ang discomfort, baka hindi pa din ako nakakarecover hanggang ngayon.

Lastly, ang warning na palagi kong sinasabi sa sarili ko...wag na muna akong maghanap ng sakit ng ulo. Mahal ko sarili ko at alam kong capable akong magmahal na muli ng totoo pero sobrang aga pa mula sa previous failure ko. Chill muna ako hanggang I'm as hard as nails na kahit ang rejection o failure sa relasyon ay hinding hindi na ko matitibag.

Hindi ako magrerelapse

 

New Year's Eve 2025 nang pagtulungan ako pangaralan ng kuya at tito ko tungkol sa pag-inom ng alak. Para bang diring diri sila na kasalamuha ako habang hawak ang bote ng tubig samantalang sila'y baso ng redhorse ang tangan. Puspusan ang pagkumbinsi nila saken na magrelapse para sa okasyon na yun. Tanging para sa New Year lang naman daw na mas meaningful kung lahat kami ay umiinom. As if hindi pa sapat ang presensya ko na sa kabila ng temptation ng alak na nasa harap ko ay pinilit kong humarap sa kanila bagamat hindi ako umiinom ng serbesang tinatagay nila. Konti na lang at bibigay na ko sa matinding pagkumbinsi nila pero nanatili akong matatag at dinaan na lang ang lahat sa ngiti. Goal ko talaga na kunin ang respeto nila at sila na lang ang mapagod sa pagkumbinsi saken. Nagtagumpay ako at hindi na nila ako ginambala pagkalipas ilang sandali. Na-divert ang usapan sa ibang bagay at parang walang nangyaring nakisali ako sa tawanan nila. May kirot ng konti sa loob ko pero first time sa buong buhay ko na nanindigan ako ng ganito katindi. Personally, I found great pride deep inside at hindi ko nafeel na nabawasan ang pagkalalaki ko bagkus ay lalo pa kong tumibay at naging masculine. Hinding hindi ako pwedeng magrelapse.

Last week ng March 2024 nang huli akong makatikim ng alak. Yun din ang time na lugmok na lugmok ako at gusto ko nang i-give up ang lahat. Sa kagandahang palad, sa pamamagitan ng gamunggong katinuan na natitira pa sa sistema ko, nagawa kong baliktarin ang sitwasyon at simulan ang pagbabago. Di ko na halos madescribe ang pinagdaanan kong hirap at sakripisyo para sa pagbabagong yun. Malungkot at na-isolate ako nang husto. Pero sabi ko, wala akong hindi kakayanin...kaya ko to. For the first time in my life, lumaban ako ng buong giting at di gumive up. May mga time na tumatakbo ako na magkahalong pawis at luha ang umaagos sa mukha ko. Pero laban lang! Pag nagrelapse ako, ginive up ko na din ang natitira pang respeto na meron ako sa sarili ko. Hinding hindi ko yun papayagan. "This fight is personal!" Ang paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko. At sa bawat araw nga na dumadaan, lumalaban ako na parang sundalong nakasalalay ang buhay sa gitna ng battlefield. Itinaob ko ang bawat araw at ipinanalo na may ngiti sa labi. I'm a f*cking warrior and this war is my b*tch!!! 

One day, people will see me as someone who didn't give up and chose to defeat my demons. Laitin nyo na ko sa pagiging kakaiba at pagiging mahina sa paningin nyo. Pero ang apoy na patuloy na lumiliyab sa puso ko ay hindi kailanman maaapula ng kahit anong sabihin nyo. Nakasalalay na dito ang prinsipyo ko, reputasyon at dangal ko na hinding hindi ko papayagang mawasak ng mga taong nag-aakalang malalakas sila pero kinakain na ng kahinaan sa kaloob-looban nila. Tawagin nyo na kong weird or nahihibang o anupaman pero lalo nyo lang akong pinapatibay. Hinding hindi na ko maigugupo ng kahit na ano. I'm tough as nails and I'm only getting stronger everyday.

Nasurvive ko mga okasyon nang walang alak - Alcohol-free Month 10

 December 24, 2024, katulad ng mga asong nagtatago dahil sa paputok at ingay, tahimik din akong nakikiramdam sa aking silid kung may tropang kakatok sa pinto para mag-aya ng inuman. Wala akong balak lumabas para paunlakan ang kahit sino. I know this is the time of the year na matetest nang husto ang tibay ko sa temptation ng alak kaya isang linggo bago magpasko, pinaghandaan ko na talaga kung anong excuses ang ibibigay ko. Itinodo ko na din ang work out para ireinforce ang utak ko sa mas intense na focus na kakailanganin ko para hindi magfail sa goal ko na kumpletuhin ang isang buong taon na walang kahit isang patak ng alak na papasok sa sistema ko. Sobrang lupaypay ako sa maghapong exercise na tanging paghiga lang ang nagawa ko. Pagod physically pero satisfied deep inside. Ito na ngayon ang Christmas 2024 ko.

Around 8 pm, may kumakatok sa pinto. Kapatid ko kasama asawa nya at pamangkin ko ang dumating. May mga dala silang pagkain at dumating para mag-daos ng pasko sa place ko. Hindi ko maexplain ang galak na naramdaman ko na nandito ang mga mahal ko sa buhay na naalala ako at hindi hahayaan na palipasin ko na lang ang okasyon na mula pa nang bata ay magkakasama na naming idinadaos. Medyo nahiya ako dahil wala man lang akong share sa mga handa na dala nila. Higit sa lahat, wala akong regalo para sa pamangkin kong taon-taon kong pinapasaya sa mga laruan na binibigay ko sa kanya. Sobrang focus ko sa goal kong wag matukso sa alak ngayong holiday na nalimutan ko pati mga essential na parte ng tradisyon. Parang napaka selfish ko naman na yata at hindi na balanse ang amount ng sacrifice na ginagawa ko. Kaya dagli kong kinuha ang stuff toy na baboy na binili ko last year para ibigay sa pamangkin kong tahimik pa din sa mga oras na yun na waring nahihiya lang magsabi saken ng "asan ang gift ko tito?" Namilog ang mga mata ng pamangkin ko nang makita ang hawak hawak kong stuff toy. Wala syang pagsidlan ng tuwa at di maawat sa pagyakap saken kasama ng di matapos na "thank you tito!". Masaya din ako deep inside sa kabila ng katotohanan na ayaw kong i-letgo ang nasabing stuff toy. Nais ko sanang ibigay yun sa taong minahal ko nang husto sa sandaling nakabalik na sya ng bansa. Christmas 2023 was so rough na sa height ng break up namin, I did crazy things like drinking so much na halos naging mitsa na ng buhay ko kasama ng puspusan kong attempt na i-winback sya na hindi naman ako nagtagumpay. This stuff toy is a reminder of how much I refused to let go of her but now...I'm letting it go. Sa kamay ng musmos at inosente kong pamangkin, mas magkakaron ng meaning ang puffy,pink at adorable na bagay na ito. Oras na para balutin ito ng positibong enerhiya mula sa genuine na saya na meron ang bata kesa idisplay ko lang at iremind ang sarili ko sa naging failure ko sa pakikipagrelasyon. Baka maging katulad pa yun ni Anabelle na nabalot ng negativities at naging haunted.Wag naman...let it be free...let me be free.

Natapos ang pasko na kasama ko ang mga mahal ko sa buhay. Walang alak, pagkain at kantahan lang. Mga meaningful na kwentuhan at throwback sa masasayang naganap. Napuno ng positibong enerhiya ang place ko at simple man ang salu-salo, isa na ito sa mga pinaka meaningful na pasko na nangyari saken. First ever Christmas in a very long time na hindi ako lasing!

Come New Year, mas naging intense ang challenge ng pag-iwas sa alak. Umuwi ako sa probinsya katulad ng nakagawian at expected na ipu-push na naman ako ng kuya at tito ko na uminom ng alak pag nakiharap ako sa kanila. Pero this time, wala na ako balak magtago. Haharap ako sa kanila ng walang alak sa sistema ko para ipamukha sa kanila ang progreso ko at kung panung sila din ay dapat nang magisip-isip para sa kalusugan nila. As expected, may kahalo pang bully ang naging interactions namin pero naging balat-kalabaw na ko at hindi na nagpaapekto sa mga sinabi nila. Ni hindi na ko nagtry mag-explain. Dinaan ko na lang ang lahat sa ngiti dahil kung hindi pa sapat ang muscles ko at glow na taglay ko para patunayan sa kanila na naging ok ako dahil sa alcohol-free lifestyle, then problema na nila yun. Medyo limitado ang naging interaksyon ko sa kanila at sinigurado kong chill pa din ang paghaharap-harap namin kahit litro lang ng tubig ang nasa kamay ko. Wala pa ring replacement ang pamilya sa festivity na katulad nito at kahit na-cross na nila yung line at nadisrespect nila ako, I have nothing but respect to them at sa mga paniniwala nila. Natapos pa din ang bagong taon na peaceful at meaningful. Hindi na ko ganun kaingay tulad ng mga nakaraang selebrasyon dahil sa kalasingan at pinpulot na lang kung saan saan. Although I had to stay awake until morning to contemplate more on different aspects of life and shield myself more on more upcoming challenges ngayong 2025. Sabi ko, pag napagtagumpayan ko to, I will extend this advocacy to my love ones para sila rin ay magbago. I aim to inspire people and influence sa mas positibong paraan. Ito na ang magiging misyon ko sa buhay.

 Sa March 2025, I will kick off the project that I have in mind. Sobrang positive ko na kaya kong talunin ang alak. Konting panahon na lang at makukumpleto ko na ang 365 days na alcohol-free. Napagdesisyunan ko na hindi na ko titikim ulet ng alak at magiging for life na ang misyon kong ito.